Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

To presume

  • 1 praesumo

    I
    praesumere, praesumpsi, praesumptus V TRANS
    consume/perform/employ beforehand; anticipate; presuppose/presume/assume; dare
    II
    praesumere, praesumsi, praesumptus V TRANS
    consume/perform/employ beforehand; anticipate; presuppose/presume/assume; dare

    Latin-English dictionary > praesumo

  • 2 conor

    to undertake, try, venture, presume, attempt, presume.

    Latin-English dictionary of medieval > conor

  • 3 ab - ūtor

        ab - ūtor ūsus, ī, dep.,    to use up, consume, spend, exhaust: omni tempore: in prologis scribundis operam abutitur, uses up his time, T.—Esp., to make use of for a purpose, apply, turn to account: ignoratione tuā ad hominis miseri salutem. —Implying censure, to abuse, misapply, misuse: legibus ad quaestum: per turpitudinem (divitiis), S.: quousque tandem abutere patientiā nostrā, outrage: hac lenitate meā, presume upon.—Esp., of words, to misapply, force, C.

    Latin-English dictionary > ab - ūtor

  • 4 praeripiō

        praeripiō ripuī, reptus, ere    [prae+rapio], to snatch away, carry off: arma Minervae, O.: aliis laudem.— To seize prematurely: deorum beneficium festinatione, i. e. presume upon.—To forestall, anticipate: hostium consilia, baffle in advance.
    * * *
    praeripere, praeripui, praereptus V
    snatch away (before the proper time); seize first; forestall

    Latin-English dictionary > praeripiō

  • 5 cointelligo

    cointelligere, -, - V TRANS
    understand; presume

    Latin-English dictionary > cointelligo

  • 6 conor

    cōnor, ātus, 1, v. dep., to undertake, endeavor, attempt, try, venture, presume, etc. (freq. and class.;

    syn. molior,

    Ter. Heaut. 2, 2, 11;

    opp. facere,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54;

    opp. perficere,

    id. Or. 30, 105); constr. with acc., inf., rarely with abl. of the gerund., or absol.
    (α).
    With acc. (mostly of indef. objects):

    quicquam fallaciae,

    Ter. And. 1, 2, 26:

    istuc,

    id. ib. 1, 5, 35:

    idem,

    Caes. B. G. 1, 3:

    opus magnum et arduum,

    Cic. Or. 10, 33:

    id quod conantur,

    id. Cat. 2, 9, 19:

    multa,

    id. Or. 30, 105; id. Fin. 1, 16, 82: tantum scelus, id. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 30; cf.:

    tantam rem,

    Liv. 42, 59, 8:

    muita stulte,

    Nep. Hann. 8, 3; Quint. 2, 4, 10:

    plurima frustra,

    Verg. A. 9, 398.—
    (β).
    With inf. (freq.):

    hoc dicere,

    Cic. Quint. 20, 62:

    aliquid facere,

    id. Rosc. Am. 19, 54:

    me labefactare,

    id. Div. in Caecil. 14, 44:

    poëtas attingere,

    id. de Or. 2, 14, 61:

    versus pangere,

    Lucr. 1, 26:

    pueris absinthia dare,

    id. 1, 936; 4, 12 al.:

    facere id quod constituerant,

    Caes. B. G. 1, 5:

    invito transire,

    id. ib. 1, 8:

    tela mittere,

    Cat. 116, 3; Hor. C. 1, 6, 9; id. Ep. 1, 1, 19.—
    * (γ).
    With abl. gerundii:

    ne frustra dehortando impedire conemini,

    that you attempt not vainly to dissuade, Nep. Att. 21, 6.—
    (δ).
    With si:

    saepius noctu, si perrumpere possent, conati,

    Caes. B. G. 1, 8, 4. —
    (ε).
    Absol.:

    dum moliuntur (mulieres), dum conantur, annus est,

    Ter. Heaut. 2, 2, 11:

    conari manibus pedibus noctisque et dies,

    id. And. 4, 1, 52:

    conantibus, priusquam id effici posset, adesse Romanos nuntiatur,

    Caes. B. G. 6, 4:

    qui prius cogitare quam conari consuesset,

    before he proceeded to the undertaking, Nep. Dat. 7, 1:

    ego obviam conabar tibi,

    Ter. Phorm. 1, 2, 2:

    audax ad conandum,

    Liv. 45, 23, 15.—
    b.
    Hence, subst.: cōnāta, ōrum, n., in pass. signif., an undertaking, attempt, venture, hazard (class.), Att. ap. Non. p. 202, 14; Plaut. Merc. 1, 1, 39; Lucr. 5, 386; Caes. B. G. 1, 3; Nep. Dion, 8, 5; Liv. 21, 50, 9; 42, 11, 3; Quint. 8, 3, 69; Suet. Galb. 17; Ov. M. 10, 420; 14, 755 sq.; Juv. 13, 210; Vell. 2, 35, 5 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > conor

  • 7 inrumpo

    irrumpo ( inr-), rūpi, ruptum, 3, v. n. and a. [in-rumpo], to break, burst, or rush in or into.
    I.
    Lit.
    (α).
    With advv. or prepp.:

    cesso huc intro inrumpere?

    Ter. Eun. 5, 6, 26:

    nec inrumpo, quo non licet ire,

    Ov. P. 1, 7, 23:

    quocunque,

    id. Tr. 2, 305:

    qua irrumpens oceanus, etc.,

    Plin. 3 prooem. §

    3: in castra,

    Cic. Div. 1, 24, 50; Caes. B. G. 4, 14; 6, 36:

    in eam partem hostium,

    id. ib. 5, 43:

    in medios hostes,

    id. ib. 7, 50:

    in castellum,

    id. B. C. 3, 67:

    cum telis ad aliquem,

    Sall. C. 50, 2:

    ad regem,

    Vulg. 4 Reg. 3, 26:

    mare in aversa Asiae,

    Plin. 6, 13, 15, § 36:

    intra tecta,

    Sen. Oct. 732:

    tellurem irrumpentem in sidera,

    Sil. 15, 167: se in curiam, Varr. ap. Non. 263, 21:

    irrumpentis in curiam turbae,

    Suet. Calig. 14:

    in Macedoniam,

    Just. 24, 6, 1:

    vacuos in agros,

    Luc. 2, 441.—
    (β).
    With acc.:

    quin oppidum irrumperent,

    Caes. B. C. 2, 13. 4:

    domum alicujus,

    id. ib. 3, 111, 1:

    portam,

    Sall. J. 58, 1; 25, 9:

    castra,

    Just. 2, 11, 15:

    interiora domus irrumpit limina,

    Verg. A. 4, 645:

    moenia Romae,

    Sil. 13, 79:

    stationes hostium,

    Tac. H. 3, 9:

    Italiam,

    id. ib. 4, 13:

    Karthaginem,

    Plin. 35, 4, 7, § 23:

    cubiculum,

    Suet. Claud. 37:

    triclinium,

    id. Vesp. 5:

    vacuam arcem,

    Sil. 2, 692.—
    (γ).
    With dat.:

    thalamo,

    Verg. A. 6, 528:

    templo,

    Sil. 2, 378:

    trepidis,

    id. 9, 365:

    sacris muris,

    id. 10, 368:

    tectis,

    id. 13, 176.—
    (δ).
    Absol.:

    cum irrumpere nostri conarentur,

    Caes. B. C. 3, 67:

    ad primum gemitum,

    upon the first groan, Suet. Oth. 11:

    dixit et irrupit,

    Ov. F. 6, 453:

    cognoscit hostes pluribus agminibus inrupturos,

    Tac. Agr. 25.—
    II.
    Trop., to break or rush in or upon; to intrude upon, invade, attack, interrupt:

    quo modo in Academiam irruperit,

    Cic. Ac. 2, 44, 136:

    imagines in animos per corpus irrumpunt,

    id. ib. 2, 40, 125:

    in alicujus patrimonium,

    id. de Or. 3, 27, 108:

    luxuries in domum irrupit,

    id. ib. 3, 42, 168:

    in nostrum fletum,

    id. Lig. 5, 13:

    calamitates, quae ad me irruperunt,

    Sen. Ep. 117:

    irrumpet adulatio,

    Tac. H. 1, 15: grammatici ad prosopopoeias usque... irrumpunt, venture upon, i. e. presume to teach, Quint. 2, 1, 2:

    Deos,

    i. e. boldly inquire the will of the gods, Stat. Achill. 1, 508:

    Phoebe, hanc dignare irrumpere mentem,

    to enter, inspire, id. Th. 10, 341:

    animos populi,

    Luc. 1, 470; 5, 167:

    extremique fragor convexa irrupit Olympi,

    id. 7, 478.—
    B.
    To break, violate:

    foedus,

    Lact. 1, 18, 17; Vulg. 2 Macc. 13, 25:

    institutum, Lact. de Ira Dei, 14, 6: legem,

    Tert. adv. Marc. 4, 20:

    pacem,

    Cassiod. Var. 5, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > inrumpo

  • 8 irrumpo

    irrumpo ( inr-), rūpi, ruptum, 3, v. n. and a. [in-rumpo], to break, burst, or rush in or into.
    I.
    Lit.
    (α).
    With advv. or prepp.:

    cesso huc intro inrumpere?

    Ter. Eun. 5, 6, 26:

    nec inrumpo, quo non licet ire,

    Ov. P. 1, 7, 23:

    quocunque,

    id. Tr. 2, 305:

    qua irrumpens oceanus, etc.,

    Plin. 3 prooem. §

    3: in castra,

    Cic. Div. 1, 24, 50; Caes. B. G. 4, 14; 6, 36:

    in eam partem hostium,

    id. ib. 5, 43:

    in medios hostes,

    id. ib. 7, 50:

    in castellum,

    id. B. C. 3, 67:

    cum telis ad aliquem,

    Sall. C. 50, 2:

    ad regem,

    Vulg. 4 Reg. 3, 26:

    mare in aversa Asiae,

    Plin. 6, 13, 15, § 36:

    intra tecta,

    Sen. Oct. 732:

    tellurem irrumpentem in sidera,

    Sil. 15, 167: se in curiam, Varr. ap. Non. 263, 21:

    irrumpentis in curiam turbae,

    Suet. Calig. 14:

    in Macedoniam,

    Just. 24, 6, 1:

    vacuos in agros,

    Luc. 2, 441.—
    (β).
    With acc.:

    quin oppidum irrumperent,

    Caes. B. C. 2, 13. 4:

    domum alicujus,

    id. ib. 3, 111, 1:

    portam,

    Sall. J. 58, 1; 25, 9:

    castra,

    Just. 2, 11, 15:

    interiora domus irrumpit limina,

    Verg. A. 4, 645:

    moenia Romae,

    Sil. 13, 79:

    stationes hostium,

    Tac. H. 3, 9:

    Italiam,

    id. ib. 4, 13:

    Karthaginem,

    Plin. 35, 4, 7, § 23:

    cubiculum,

    Suet. Claud. 37:

    triclinium,

    id. Vesp. 5:

    vacuam arcem,

    Sil. 2, 692.—
    (γ).
    With dat.:

    thalamo,

    Verg. A. 6, 528:

    templo,

    Sil. 2, 378:

    trepidis,

    id. 9, 365:

    sacris muris,

    id. 10, 368:

    tectis,

    id. 13, 176.—
    (δ).
    Absol.:

    cum irrumpere nostri conarentur,

    Caes. B. C. 3, 67:

    ad primum gemitum,

    upon the first groan, Suet. Oth. 11:

    dixit et irrupit,

    Ov. F. 6, 453:

    cognoscit hostes pluribus agminibus inrupturos,

    Tac. Agr. 25.—
    II.
    Trop., to break or rush in or upon; to intrude upon, invade, attack, interrupt:

    quo modo in Academiam irruperit,

    Cic. Ac. 2, 44, 136:

    imagines in animos per corpus irrumpunt,

    id. ib. 2, 40, 125:

    in alicujus patrimonium,

    id. de Or. 3, 27, 108:

    luxuries in domum irrupit,

    id. ib. 3, 42, 168:

    in nostrum fletum,

    id. Lig. 5, 13:

    calamitates, quae ad me irruperunt,

    Sen. Ep. 117:

    irrumpet adulatio,

    Tac. H. 1, 15: grammatici ad prosopopoeias usque... irrumpunt, venture upon, i. e. presume to teach, Quint. 2, 1, 2:

    Deos,

    i. e. boldly inquire the will of the gods, Stat. Achill. 1, 508:

    Phoebe, hanc dignare irrumpere mentem,

    to enter, inspire, id. Th. 10, 341:

    animos populi,

    Luc. 1, 470; 5, 167:

    extremique fragor convexa irrupit Olympi,

    id. 7, 478.—
    B.
    To break, violate:

    foedus,

    Lact. 1, 18, 17; Vulg. 2 Macc. 13, 25:

    institutum, Lact. de Ira Dei, 14, 6: legem,

    Tert. adv. Marc. 4, 20:

    pacem,

    Cassiod. Var. 5, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > irrumpo

  • 9 praesumo

    praesūmo, mpsi and msi, mptum and mtum, 3, v. a., to take before, take first or beforehand, take to one's self (syn.: praeoccupo).
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    neve domi praesume dapes,

    Ov. A. A. 3, 757:

    allium,

    Plin. 25, 5, 21, § 50:

    praesumere cibis frigidam,

    id. 28, 4, 14, § 55:

    remedia,

    Tac. A. 14, 3:

    heres meus rem illam illum permitte praesumere, et sibi habere, Gai. Epit. Inst. tit. 13: praesumpto tegmine,

    Cael. Aur. Tard. 1, 1, 43; 2, 13, 160:

    praesumptum diadema,

    assumed before the legal age, Claud. IV. Cons. Hon. 166:

    suam cenam praesumit,

    takes his own supper first, Vulg. 1 Cor. 11, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take in advance:

    praesumere male audiendi patientiam,

    to provide one's self with beforehand, Quint. 12, 9, 9:

    inviti judices audiunt praesumentem partes suas,

    who takes to himself, who encroaches upon, id. 11, 1, 27; 1, 1, 19:

    differenda igitur quaedam, et praesumenda,

    id. 8, 6, 63: illa in pueris natura minimum spei dederit, in quā ingenium judicio praesumitur, in which wit is preceded by judgment, [p. 1433] where judgment takes the place of the inventive faculty, id. 2, 4, 7.—
    B.
    To perform beforehand, to anticipate:

    heredum officia praesumere,

    Plin. Ep. 6, 10, 5: hanc ego vitam voto et cogitatione praesumo, i. e. I imagine or picture to myself beforehand, id. ib. 3, 1, 11:

    gaudium, quod ego olim pro te non temere praesumo,

    id. ib. 2, 10, 6.—
    C.
    To spend or employ beforehand:

    sementibus tempora plerique praesumunt,

    Plin. 18, 25, 60, § 224:

    Vitellius fortunam principatus inerti luxu ac prodigis epulis praesumebat,

    enjoyed beforehand, Tac. H. 1, 62.—
    D.
    To imagine, represent, or picture to one's self beforehand:

    arma parate animis, et spe praesumite bellum,

    Verg. A. 11, 18:

    futura,

    Sen. Ep. 107, 3:

    semper praesumit saeva, perturbatā conscientiā,

    Vulg. Sap. 17, 10;

    hence, praesumptum habere,

    to presuppose, take for granted, Tac. A. 14, 64:

    utcunque se praesumit innocentem (sc. habendum esse),

    App. M. 7, 27, p. 200, 8.—
    E.
    To foresee, to infer beforehand, anticipate:

    fortunam alicujus,

    Tac. A. 12, 41:

    eo instantius debita poscentes, quo graviorem militiam praesumebant,

    Just. 6, 2.—
    F.
    To presume, take for granted, suppose, believe, assume:

    ab hostibus reverso filio, quem pater obiisse falso praesumpserat,

    Dig. 12, 6, 3:

    vulgo praesumitur, alium in litem non debere jurare, nisi, etc.,

    ib. 12, 3, 7.—
    G.
    To undertake, venture, dare (post-class.):

    tantum animo praesumere, Auct. Pan. ad Const. 2: illicita,

    Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 47: ad Italiam transire, Sex. Ruf. Brev. 7.—
    H.
    To trust, be confident (late Lat.):

    quoniam non derelinquis praesumentes de te, et praesumentes de se... humilias,

    Vulg. Judith, 6, 15:

    de tuā misericordiā,

    id. ib. 9, 17.—Hence, praesumptus ( praesumtus), a, um, P. a., taken for granted, assumed, presumed, preconceived (post-Aug.):

    praesumpta desperatio,

    Quint. 1 prooem.:

    opinio,

    preconceived opinion, prejudice, id. 2, 17:

    spes,

    Sil. 7, 582:

    suspicio,

    Tac. A. 2, 73.—In neutr.: praesumptum est, it is supposed, imagined, presumed:

    praesumptum est, quosdam servos bonos esse,

    Dig. 21, 1, 31:

    quicumque haec noscent, praesumptum habeant, etc.,

    let them take for granted, understand without special remark, Tac. 14, 64.— Comp.: praesumptior, Coripp. Johan. 4, 550.—Hence, adv.: praesumptē, confidently, boldly (post-class.) veritatem dicere, Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praesumo

  • 10 praesumpte

    praesūmo, mpsi and msi, mptum and mtum, 3, v. a., to take before, take first or beforehand, take to one's self (syn.: praeoccupo).
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    neve domi praesume dapes,

    Ov. A. A. 3, 757:

    allium,

    Plin. 25, 5, 21, § 50:

    praesumere cibis frigidam,

    id. 28, 4, 14, § 55:

    remedia,

    Tac. A. 14, 3:

    heres meus rem illam illum permitte praesumere, et sibi habere, Gai. Epit. Inst. tit. 13: praesumpto tegmine,

    Cael. Aur. Tard. 1, 1, 43; 2, 13, 160:

    praesumptum diadema,

    assumed before the legal age, Claud. IV. Cons. Hon. 166:

    suam cenam praesumit,

    takes his own supper first, Vulg. 1 Cor. 11, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take in advance:

    praesumere male audiendi patientiam,

    to provide one's self with beforehand, Quint. 12, 9, 9:

    inviti judices audiunt praesumentem partes suas,

    who takes to himself, who encroaches upon, id. 11, 1, 27; 1, 1, 19:

    differenda igitur quaedam, et praesumenda,

    id. 8, 6, 63: illa in pueris natura minimum spei dederit, in quā ingenium judicio praesumitur, in which wit is preceded by judgment, [p. 1433] where judgment takes the place of the inventive faculty, id. 2, 4, 7.—
    B.
    To perform beforehand, to anticipate:

    heredum officia praesumere,

    Plin. Ep. 6, 10, 5: hanc ego vitam voto et cogitatione praesumo, i. e. I imagine or picture to myself beforehand, id. ib. 3, 1, 11:

    gaudium, quod ego olim pro te non temere praesumo,

    id. ib. 2, 10, 6.—
    C.
    To spend or employ beforehand:

    sementibus tempora plerique praesumunt,

    Plin. 18, 25, 60, § 224:

    Vitellius fortunam principatus inerti luxu ac prodigis epulis praesumebat,

    enjoyed beforehand, Tac. H. 1, 62.—
    D.
    To imagine, represent, or picture to one's self beforehand:

    arma parate animis, et spe praesumite bellum,

    Verg. A. 11, 18:

    futura,

    Sen. Ep. 107, 3:

    semper praesumit saeva, perturbatā conscientiā,

    Vulg. Sap. 17, 10;

    hence, praesumptum habere,

    to presuppose, take for granted, Tac. A. 14, 64:

    utcunque se praesumit innocentem (sc. habendum esse),

    App. M. 7, 27, p. 200, 8.—
    E.
    To foresee, to infer beforehand, anticipate:

    fortunam alicujus,

    Tac. A. 12, 41:

    eo instantius debita poscentes, quo graviorem militiam praesumebant,

    Just. 6, 2.—
    F.
    To presume, take for granted, suppose, believe, assume:

    ab hostibus reverso filio, quem pater obiisse falso praesumpserat,

    Dig. 12, 6, 3:

    vulgo praesumitur, alium in litem non debere jurare, nisi, etc.,

    ib. 12, 3, 7.—
    G.
    To undertake, venture, dare (post-class.):

    tantum animo praesumere, Auct. Pan. ad Const. 2: illicita,

    Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 47: ad Italiam transire, Sex. Ruf. Brev. 7.—
    H.
    To trust, be confident (late Lat.):

    quoniam non derelinquis praesumentes de te, et praesumentes de se... humilias,

    Vulg. Judith, 6, 15:

    de tuā misericordiā,

    id. ib. 9, 17.—Hence, praesumptus ( praesumtus), a, um, P. a., taken for granted, assumed, presumed, preconceived (post-Aug.):

    praesumpta desperatio,

    Quint. 1 prooem.:

    opinio,

    preconceived opinion, prejudice, id. 2, 17:

    spes,

    Sil. 7, 582:

    suspicio,

    Tac. A. 2, 73.—In neutr.: praesumptum est, it is supposed, imagined, presumed:

    praesumptum est, quosdam servos bonos esse,

    Dig. 21, 1, 31:

    quicumque haec noscent, praesumptum habeant, etc.,

    let them take for granted, understand without special remark, Tac. 14, 64.— Comp.: praesumptior, Coripp. Johan. 4, 550.—Hence, adv.: praesumptē, confidently, boldly (post-class.) veritatem dicere, Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praesumpte

  • 11 praesumtus

    praesūmo, mpsi and msi, mptum and mtum, 3, v. a., to take before, take first or beforehand, take to one's self (syn.: praeoccupo).
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    neve domi praesume dapes,

    Ov. A. A. 3, 757:

    allium,

    Plin. 25, 5, 21, § 50:

    praesumere cibis frigidam,

    id. 28, 4, 14, § 55:

    remedia,

    Tac. A. 14, 3:

    heres meus rem illam illum permitte praesumere, et sibi habere, Gai. Epit. Inst. tit. 13: praesumpto tegmine,

    Cael. Aur. Tard. 1, 1, 43; 2, 13, 160:

    praesumptum diadema,

    assumed before the legal age, Claud. IV. Cons. Hon. 166:

    suam cenam praesumit,

    takes his own supper first, Vulg. 1 Cor. 11, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take in advance:

    praesumere male audiendi patientiam,

    to provide one's self with beforehand, Quint. 12, 9, 9:

    inviti judices audiunt praesumentem partes suas,

    who takes to himself, who encroaches upon, id. 11, 1, 27; 1, 1, 19:

    differenda igitur quaedam, et praesumenda,

    id. 8, 6, 63: illa in pueris natura minimum spei dederit, in quā ingenium judicio praesumitur, in which wit is preceded by judgment, [p. 1433] where judgment takes the place of the inventive faculty, id. 2, 4, 7.—
    B.
    To perform beforehand, to anticipate:

    heredum officia praesumere,

    Plin. Ep. 6, 10, 5: hanc ego vitam voto et cogitatione praesumo, i. e. I imagine or picture to myself beforehand, id. ib. 3, 1, 11:

    gaudium, quod ego olim pro te non temere praesumo,

    id. ib. 2, 10, 6.—
    C.
    To spend or employ beforehand:

    sementibus tempora plerique praesumunt,

    Plin. 18, 25, 60, § 224:

    Vitellius fortunam principatus inerti luxu ac prodigis epulis praesumebat,

    enjoyed beforehand, Tac. H. 1, 62.—
    D.
    To imagine, represent, or picture to one's self beforehand:

    arma parate animis, et spe praesumite bellum,

    Verg. A. 11, 18:

    futura,

    Sen. Ep. 107, 3:

    semper praesumit saeva, perturbatā conscientiā,

    Vulg. Sap. 17, 10;

    hence, praesumptum habere,

    to presuppose, take for granted, Tac. A. 14, 64:

    utcunque se praesumit innocentem (sc. habendum esse),

    App. M. 7, 27, p. 200, 8.—
    E.
    To foresee, to infer beforehand, anticipate:

    fortunam alicujus,

    Tac. A. 12, 41:

    eo instantius debita poscentes, quo graviorem militiam praesumebant,

    Just. 6, 2.—
    F.
    To presume, take for granted, suppose, believe, assume:

    ab hostibus reverso filio, quem pater obiisse falso praesumpserat,

    Dig. 12, 6, 3:

    vulgo praesumitur, alium in litem non debere jurare, nisi, etc.,

    ib. 12, 3, 7.—
    G.
    To undertake, venture, dare (post-class.):

    tantum animo praesumere, Auct. Pan. ad Const. 2: illicita,

    Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 47: ad Italiam transire, Sex. Ruf. Brev. 7.—
    H.
    To trust, be confident (late Lat.):

    quoniam non derelinquis praesumentes de te, et praesumentes de se... humilias,

    Vulg. Judith, 6, 15:

    de tuā misericordiā,

    id. ib. 9, 17.—Hence, praesumptus ( praesumtus), a, um, P. a., taken for granted, assumed, presumed, preconceived (post-Aug.):

    praesumpta desperatio,

    Quint. 1 prooem.:

    opinio,

    preconceived opinion, prejudice, id. 2, 17:

    spes,

    Sil. 7, 582:

    suspicio,

    Tac. A. 2, 73.—In neutr.: praesumptum est, it is supposed, imagined, presumed:

    praesumptum est, quosdam servos bonos esse,

    Dig. 21, 1, 31:

    quicumque haec noscent, praesumptum habeant, etc.,

    let them take for granted, understand without special remark, Tac. 14, 64.— Comp.: praesumptior, Coripp. Johan. 4, 550.—Hence, adv.: praesumptē, confidently, boldly (post-class.) veritatem dicere, Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > praesumtus

См. также в других словарях:

  • présumé — présumé, ée [ prezyme ] adj. • 1835; de présumer ♦ Que l on croit tel par hypothèse. ⇒ supposé. Son fils présumé. ⇒ putatif. Ses intentions présumées. Présumé innocent. Innocent ou présumé tel. présumé, ée adj. Cru par supposition, censé, réputé …   Encyclopédie Universelle

  • Presume dangereux — Présumé dangereux Présumé dangereux est un film français réalisé par Georges Lautner, sorti en 1990. Sommaire 1 Synopsis 2 Fiche technique 3 Distribution 4 Lien externe …   Wikipédia en Français

  • presume — pre·sume /pri züm/ vt pre·sumed, pre·sum·ing: to suppose to be true without proof or before inquiry: accept as a presumption must presume the defendant is innocent Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996 …   Law dictionary

  • Presume innocent — Présumé innocent Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Présumé innocent peur désigner : Présumé innocent, un film américain réalisé par Alan J. Pakula en 1990. Présumé Innocent, une… …   Wikipédia en Français

  • Présumé dangereux — est un film français réalisé par Georges Lautner, sorti en 1990. Sommaire 1 Synopsis 2 Fiche technique 3 Distribution 4 Lien externe …   Wikipédia en Français

  • Présumé innocent — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Présumé innocent peur désigner : Présumé innocent, un film américain réalisé par Alan J. Pakula en 1990. Présumé Innocent, une émission présentée par …   Wikipédia en Français

  • presume — [prē zo͞om′, prēzyo͞om′, prizo͞om′, prizyo͞om′] vt. presumed, presuming [ME presumen < OFr presumer < L praesumere < prae , before (see PRE ) + sumere, to take: see CONSUME] 1. to take upon oneself without permission or authority; dare… …   English World dictionary

  • presume on/upon — [phrasal verb] presume on/upon (something) formal : to expect too much from (a relationship) in a way that shows that you do not understand your role in the relationship : to go beyond the proper limits of (a relationship) I don t want to presume …   Useful english dictionary

  • Presume — Pre*sume , v. i. 1. To suppose or assume something to be, or to be true, on grounds deemed valid, though not amounting to proof; to believe by anticipation; to infer; as, we may presume too far. [1913 Webster] 2. To venture, go, or act, by an… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Présumé innocent (film) — Présumé innocent (Presumed Innocent) est un film américain réalisé par Alan J. Pakula en 1990. Sommaire 1 Synopsis 2 Fiche technique 3 Distribution 4 Distincti …   Wikipédia en Français

  • présumé — présumé, mée (pré zu mé, mée) part. passé de présumer. 1°   Jugé vraisemblable. •   Une grâce, ainsi que tout autre don, n est légitime qu avec le consentement, du moins présumé, de celui qui la reçoit, J. J. ROUSS. 1er dial.. 2°   Censé, réputé …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»